„«Magiczne Drzewo» łączy świat fantastyczny i realny. Cudowność przybywa do zwykłych domów, niesamowite zdarzenia dotyczą zwyczajnych dzieci. Bo każde dziecko chce jednocześnie ocalić wielką galaktykę i przytulić małego psa. W głowach dzieci cudowność i codzienność się łączą” – tłumaczył Andrzej Maleszka w wywiadzie dla portalu Czasdzieci.pl, podkreślając również, że fenomenem jego literackiego świata jest to, że dołączają do niego coraz nowsze generacje.

Odkąd „Magiczne Drzewo” pojawiło się w kanonie lektur szkolnych, jest jedną z jego najbardziej lubianych pozycji. Nie ma się co dziwić, każda powieść z tej serii zaskakuje nowymi pomysłami – od robotów poprzez olbrzymy i klony po dinozaury. W najnowszym, trzynastym tomie pod tytułem „Magiczne Drzewo. Zaginiona para” towarzyszymy uczniom, którzy chcą ocalić swoją szkołę przed zburzeniem. W zdobyciu na to pieniędzy może pomóc im znaleziony przez nich magiczny przedmiot, ale aby móc użyć pełni jego mocy, muszą odnaleźć jego drugą część. Nie jest to takie proste, czeka ich walka z olbrzymim Łowcą i oszustami sprzedającymi znikające zabawki, ucieczka z dziwnej wyspy oraz budowa niesamowitego statku.

Fabuła każdej książki tego cyklu jest wartka i pełna energii, wciąga dzieci błyskawicznie. „Kolejna część ulubionej serii mojego syna, pochłonął w dwie godzinki” – pisze w recenzji na Empik.com Kasia. „Znakomita książka – mądra, ciepła, miejscami bardzo zabawna, pouczająca, ale pozbawiona nachalnego dydaktyzmu.” dodaje na portalu LubimyCzytać Iwona. „To opowieść o sprawach w życiu najważniejszych.”

O tym, jak bardzo najmłodsi (nawet kilkuletni) czytelnicy pokochali świat „Magicznego Drzewa”, świadczą ogromne kolejki po autografy podczas spotkań autorskich. Pojawia się na nich za każdym razem kilkaset osób.

„Jedna siedmiolatka czekała pięć godzin na autograf. Kiedy nadszedł jej czas, powiedziała: «Nie chcę twojego podpisu. Napisz w książce moje nazwisko». Spytałem «Dlaczego?». Odpowiedziała: «Bo to jest moja książka, a nie twoja». Ona miała rację!” – opowiada Andrzej Maleszka. – „Kiedy dziecko czyta «Magiczne Drzewo» to powieść staje się jego własnością. Przechodzi przez wyobraźnię dziecka i staje jego opowieścią. Ja tylko otwieram drzwi do niezwykłego świata”.

Autor, który tchną życie w Magiczne Drzewo, od dziecka miał niezwykłą fantazję. „Teraz mogę się przyznać, że prawie wszystkie klasowe wspomnienia z wakacji były mojego autorstwa. Przy opisie babci jednego kolegi wybuchła afera, bo zrobiłem z niej pilota balonów i podróżnika, a ona była w szkole sprzątaczką i nauczyciele dobrze ją znali. Często wymyślałem opowieści o ludziach, których znałem. Lubiłem zaczynać od czegoś prawdziwego. Zmyślałem historyjki na przykład o szkolnej wuefistce, która napadła na bank i ukryła milion w piłce, a ktoś tę piłkę kopnął i popłynęła rzeką” – wspomina w rozmowie z Donatą Subbotko, dziennikarką „Gazety Wyborczej”.

Przedstawiane przez niego historie są tak barwne i dynamiczne, że trudno się dziwić, że tak dobrze wypadają również na ekranie. Serial i film zdobyły około czterdziestu nagród, a wyobraźnię, mądrość i humor ich twórców doceniła kapituła Emmy, nagrody zwanej telewizyjnym Oscarem. Pierwsze odcinki serialu wyemitowano w styczniu 2004 roku. W dziesięciu historiach napisanych i reżyserowanych przez Andrzeja Maleszkę pojawiają się między innymi sanki, które zachowują się jak pies, i berło pozwalające jego posiadaczowi kontrolować innych. Choć serial został nakręcony nad Wisłą, zdobył popularność na całym świecie. Oglądają go dzieci w Japonii, Korei, Niemczech czy Brazylii. To pokazuje, jak uniwersalnym językiem przemawia do młodych odbiorców twórczość Maleszki.

„Dzieci nie fantazjują. To znaczy nie w tym sensie, że wymyślają rzeczy nieprawdziwe. One myślą tak: wiemy, że nikt nie jest niewidzialny, ale przecież kiedyś to będzie możliwe. Dla nich to żadna fantazja. Po prostu wymyślają możliwości, które mogą być kiedyś dostępne. Są nastawione na przyszłość. Nieświadomie stale się do niej przygotowują” – twierdzi autor i dodaje, że on tylko pomaga im w tych przygotowaniach.