Byli jednym z najokrutniejszych, najbardziej przerażających i najpotężniejszych ludów świata. Początki ich historii sięgają zimnych, położonych w Europie Północnej państw: Norwegii, Szwecji i Danii (kraje te wchodzą w skład obszaru zwanego Skandynawią). Wikingowie przemierzali morza na okazałych statkach, aby walczyć, plądrować i podbijać nowe tereny. Odcisnęli w historii swój ślad – i mowa tu nie tylko o ranach zadawanych przez ich śmiertelnie niebezpieczne topory i ostre jak brzytwa miecze. Wikingowie odkryli nowe szlaki rzeczne w Europie, rozwijali handel oraz wyjątkowe rzemiosło: począwszy od pięknej biżuterii, na wspaniałych statkach skończywszy.

Poznaj 10 fascynujących faktów o życiu niesamowitych wikingów.

Wikiński łupieżca

Dieta wikingów

Wikingowie jadali dwa razy dziennie, rano i wieczorem (żadnych lunchów czy obiadów). Późnym rankiem siadali do śniadania – dagverðr – ale dopiero po tym, gdy już trochę popracowali. Wstawali o 7.00 lub 8.00, więc dość wcześnie! Na śniadanie jedli owsiankę albo chleb pozostały po kolacji z poprzedniego dnia. Wieczorem jadali náttverðr, czyli posiłek nocny. Zwykle był to gotowany w kotle nad ogniem rodzaj gulaszu. Spożywano go tuż po skończeniu pracy, więc zapewne wikingowie odczuwali już wtedy naprawdę WILCZY apetyt.

Rzucanie kośćmi

Gra o nazwie hnútukast to jedna z ulubionych rozrywek wikingów. Grano w nią po ucztach. Zasady były proste. Wystarczyło rzucać kośćmi w innych wikingów. Brzmi to niegroźne, ale zwycięzca musiał zranić jakoś przeciwnika. Czasami wikingowie tracili podczas gry oko lub nawet życie. Ból mógł przeszyć kogoś aż do kości. Aua!

Chorować jak wiking

Wikińskie uzbrojenie

Wikińską zbroję zazwyczaj wyściełano skórą, która nie najlepiej chroni przed ostrzem miecza. Co bogatsi wikingowie zakładali dodatkowo kolczugę wykonaną z połączonych ze sobą metalowych kółeczek. Jednak ani skóra, ani metal nie chroniły wystarczająco w bitwie, więc wikingowie musieli zdawać się na swoją tarczę. Wikińska tarcza była więc narzędziem

wielozadaniowym. Można było użyć jej także do taranowania wroga, by zepchnąć go z drogi albo z murów. Przydawała się również jako nosze, na których zranionego wojownika zabierano z pola bitwy, by go wyleczyć… albo pochować.

Pomiędzy światami

Wikingowie postrzegali Ziemię zupełnie inaczej niż my. Przede wszystkim sądzili, że świat jest płaski jak naleśnik, i byli przekonani, że niebiosa podtrzymuje czworo brodatych krasnoludów o imionach Norðri, Suðri, Austri i Vestri.

Prawa kobiet

Walhalla

Walhallę zbudował Odyn, król wikińskich Bogów. Legendy podają, że była to potężna sala o dachu wykonanym z ostrych jak brzytwa włóczni i pokrytym złotymi tarczami jak dachówką. No, no, elegancko. Wikingowie wierzyli, że to walkirie zabierały połowę poległych wojowników do Walhalli, gdzie mieli oni żyć szczęśliwie aż do końca swych dni. Druga połowa trafiała na Fólkvang – piękną łąkę należącą do bogini Frei.

Ragnarök

Wikingowie wierzyli, że ich bogom (a wraz z nimi – ludziom) przeznaczona jest śmierć w potężnej bitwie, która ma rozegrać się na końcu świata. To właśnie ragnarök, czyli „zmierzch bogów”. To tajemnicze wydarzenie. Nikt nie wie, kiedy się zacznie, więc lepiej miej się na baczności! Jego zapowiedzią w Midgardzie (świecie ludzi) będzie kilka następujących po sobie mroźnych, surowych zim.